Radi normalnog funkcionisanja unutar ljudskog društva svi mi prvenstveno prolazimo kroz dve pećine - prva ima najviše uticaja tokom djetinjstva jer tad učimo kako da mislimo, izvodimo zaključke, da iznosimo svoje misli i uz to prikupljamo ogromne količine znanja od ljudi koji se nalaze oko nas. Pošto su i oni svi prošli kroz obe pećine mi smo u suštini osuđeni na tu prvu pećinu. Najvažnija stvar koju saznajemo u ovoj pećini je ta da sve što učimo je od izrazite važnosti za naš daljni život - ovo jeste istinito u neku ruku ali u jednom povlači i jednu drugu stvar - mi počinjemo da dajemo ogromnu težinu našim mislima a time i nama samima - počinjemo da gradimo našu ličnost i time ulazimo u drugu pećinu. Druga pećina se (poželjno) nalazi unutar naših glava gdje mi sami nastavljamo da unapređujemo sebe tačno onako kako nam je rečeno i počinjemo da usvajamo neke ideje i stavove kao skoro apsolutne istine, sve vrijeme misleći da smo na pravom putu - na putu istine. Mi ne shvatamo da je sve i jedna ideja i sve i jedna misao ikada zamišljena samo sjenka na zidu pećine. Trebali bi da stremimo savršenstvu koje se nalazi izvan pećine, izvan naših glava u materijalnom svijetu. To savršenstvo se nalazi u vječnom neznanju koje je sveprisutno u prirodi i kompletnoj ravnodušnosti prema svemu koja se da lako primijetiti kod sve ostale materije. Okovi su u našim sopstvenim glavama čim mi dajemo važnost našim malenim imbecilnim životima na ovom zrnu pijeska u beskrajnom kovitlacu univerzuma koji se izgleda beskrajno širi da bi pobjegao od naše gluposti! A i logično da će grupa iz pećine ubiti bilo koga koji propovjeda nešto novo jer - kod prve pećine bilo šta drugo je strogo zabranjeno od strane fizički jačih- kod druge pećine naš um nas same sabotira u namjeri da prestanemo misliti jer osim što taj um misli da sve zna on sebe smatra veoma važnim i iziskuje ogromne količine pažnje, mnogo više od bilo kakvog djeteta. I po meni istina se može pronaći samo kroz postojanje - bez uplitanja misli.
 
 Mladen Kovačević, IV 5, 2016/2017