Kada god se u Banjaluci povede riječ o Borcu, jedna od nezaobilaznih tema jesu i navijači.Još uvijek se na Gradskom stadionu pamte osamdesete godine i uvijek prepun stari “istok”.Ispadanjem Borca iz Prve lige 1981. godine, broj posjetilaca na njegovim utakmicama rapidno opada, čemu su najviše doprinijele slabe igre i još slabiji rezultati banjalučkog ligaša. Ipak, u drugoj polovini osamdesetih godina ponovo se, ovaj put nova, istočna tribina sve više popunjava.Uz dotadašnje obavezne zastave i šalove, prvi put se pojavljuju i pravi transparenti okačeni na ogradu ispod istočne tribine. Ime navijaca Borca VULTURES se prvi put pojavljuje 18. novembra 1987. godine u utakmici Kupa sa novosadskom Vojvodinom. Do prave kulminacije dolazi tokom odličnih igara fudbalera Borca u Kupu, u sezoni 1987/88. i ulaskom Banjalučana u finale.Medu desetak hiljada navijača Borca na stadionu JNA se tog maja 1988. godine nalazila i jedna velika grupa mladića koji su sebe nazivali “Vulturesi”. Cijelu tu 1988. godinu “Vulturesi” vjerno prate svoje ljubimce na svim utakmicama, a formiranjem Jedinstvene druge lige, povećava se i broj navijača.Naravno, uz takve navijače i fudbaleri su imali mnogo više motiva za igru,pa su postizali izvanredne rezultate. Konačno, 15. februara 1989. godine, na inicijativu Enesa Nezirevića, Mladena Grebenara i nekolicine najvatrenijih pristalica tadašnjeg banjalučkog drugoligaša, dolazi do osnivanja Kluba navijača Borca.Osnivačka skupština održana je u Sportskoj dvorani Društvenog doma “Mejdan”, a za prvog predsjenika izabran je Enes Nezirević.Ipak, idejni vođa i čovjek oko koga se sve vrtilo bio je Mladen Grebenar – Greba.Prvu ekipu su cinili: Greba, Jajar, Arbutina i drugi. Velikog udjela u Borčevom osvajanju drugog mjesta u prvenstvu Jedinstvene druge lige i ulasku u Prvu saveznu ligu, imali su sigurno i “Vulturesi”.Osim fanatičnog navijanja kod kuće, grupa od stotinjak najvatrenijih navijača bodrila je svoje idole na skoro svim stadionima bivše Jugoslavije.Najmasovniji odlasci bili su u Ljubljanu, Vinkovce, Bačku Palanku, Šabac i Dubrovnik, ali su transparenti “Vulturesa” bili prisutni i na mnogim drugim gostovanjima, i mnogo su znacili banjalučkim fudbalerima. Te prvenstvene sezone nije zabilježen ni jedan incident na Gradskom stadionu izazvan krivicom “Vulturesa”. Ipak, izgleda da uprava banjalučkog ligaša, a ni organi reda, nisu bili spremni da prihvate ovakav način navijanja, pa je u nekoliko navrata došlo do nesporazuma sa njima. Kuluminiralo je na utakmici Borac-Kikinda, kada je milicija brutalno pretukla domaće navijače, uz svesrdnu pomoć Borčevih redara.Povod je bio nekoliko bačenih dimnih kutija i petardi na atletsku stazu.Iako je na gostovanjima bilo normalno da se navijači sa strane pretresu “do gole kože”, to što im se ponekad dešavalo na Gradskom stadionu bilo je van svake pameti. Bio je to samo uvod za ono što je čekalo igrače i navijače nakon ulaska u Prvu ligu. Ponovu su “Vulturesi” postali jedna od najboljih navijačkih grupa u bivšoj Jugoslaviji.Brojnost im je varirala od 1000-3500 ljudi.Imali su svoj prepoznatljiv stil sa korištenjem velike količine pirotehnike i nešteđenjem grla i dlanova. Na svim utakmicama u Banjoj Luci, kao i na gostovanjima, bukvalno su bili dvanaesti igrač Borca.Organizuju se gostovanja za: Ljubljanu, Zagreb, Osijek, Sarajevo (Koševo i Grbavica), Tuzlu, Zrenjanin, Novi Sad, Beograd (Marakana, JNA i Banjica), a u manjim grupama bili su u najudaljenijim stadionima u Titogradu (Podgorici) , Prištini i Skoplju.Svoju najveću snagu “Vulturesi” potvrđuju gostovanjem u Osijeku, kad ih je na to gostovanje otišlo oko 1000, a niko nije smio ni poprijeko da ih pogleda. Zabilježeni su tada i prvi incidenti.Bilo je to vrijeme nacionalizma na jugoslovenskim stadionima, a “Vulturesi”, kao višenacionalna navijacka grupa, bili su posebno na meti protivničkih navijača.Došlo je do žestokih okršaja u Ljubljani, Zagrebu, Osijeku, Sarajevu (na Grbavici), Beogradu (sa navijacima Zvezde).Iako, uglavnom, nisu bili krivci za ispade, “Vulturesi” se nisu dali. Došlo je do nekoliko obračuna u samoj Banjoj Luci, a najžešći su bili protiv “Delija”, kada je demolirano pola Gospodske ulice, te protiv Dinamovih BBB, kada je banjalučka milicija od gostiju iz Zagreba oduzela veliki broj noževa i ostalog hladnog oružja.Vrijedno spomenuti su incidenti sa rijeckom Armadom, Manijacima... U to vrijeme su “Vulturesi” imali svoje prijatelje.U najboljim odnosima su bili sa Novosadjanima odnosno Red Firm (sa kojima su i dan danas veliki prijatelji) i Hordama zla,navijačima Sarajeva. Iako je te 1990. godine Jugoslaviju uveliko zahvatio sindrom separatizma, “Vulturese” to nije spriječilo da u nekoliko navrata organizuju odlazak na Svjetsko Prvenstvo u Italiju. Tako su primjećeni transparenti Borca na “San Siru”, u Milanu, te na stadionu u Firenci, kada su i oni, uz ostale jugoslovenski orijentisane navijače, dali doprinos velikom uspjehu “plave” reprezentacije. Posljednje fudbalsko prvenstvo SFR Jugoslavije, ostaće upamćeno po još jednom velikom uspjehu fudbalera Borca u takmičenju za Kup, plasmanu u polufinale. Prvu utakmcu polufinala u Splitu, sa Hajdukom, posebno pamti desetak “Vulturesa” koji su samo zahvaljujući ludoj sreći izbjegli pravi linč od strane “Torcide”, koja je, uz pomoć domacih redara, prodrla na zapadnu tribinu uz povike “Kolji četnike!” okomili su se na Banjalučane. Hrvatski redari su sve to nijemo posmatrali i tek naknadno su spriječili ono najgore.Na žalost, od posljedica batina dobijenih na Poljudu, desetak mjeseci kasnije preminuo je jedan od najvatrnijih “Vulturesa” 23 godišnji Antonio Kircanov. Nikoga poslije toga nije iznenadio revanš Banjalučana nakon petnaest dana i prebijanje navijača Hajduka. Izbijanjem rata na prostoru bivše Jugoslavije, veliki broj navijača Borca se priključuje u redove tadašnje JNA. Sredinom novembra 1991. godine, gine prvi “Vultures”, SAŠA KONČAR, član tzv. prve postave “Vulturesa”, kao dobrovoljac u okolini Zadra. Veliki broj “Vulturesa” su bili pripadnici Vojske Republike Srpske, a kao teški invalidi iz rata su izašli Siniša Jelić i Miroslav Grbić. Dobar broj navijača Borca sačinjavali su navijači drugih nacija, koji su tokom ratnih godina odselili iz Banja Luke, pa je postojala, pocetkom fudbalskih takmičenja u Republici Srpskoj, mala bojazan da li će doći do obnavljanja “Vulturesa”. Da su ta strahovanja bila bez osnova, pokazalo se veoma brzo. Još uvijek se pamte utakmice finala Kupa RS 1995. i 1996. godine, Borac – Rudar i Borac – Jedinstvo i izvanredno navijanje nekih novih, mlađih, “Vulturesa”. Oni su tad morali da krenu sve iz početka, od starih “Vulturesa” su naslijedili samo ime i neke lijepe uspomene,ostalo je sve krenulo iz početka. Velike zasluge u to vrijeme za obnavljanje grupe su imali novi momci iz prve ekipe: Medo, Ðole, Željo i drugi. Tu “Vulturesi” nisu stali, ostali su i dalje uz svoj klub, brojnost im je stalno rasla, iako im je navijačka konkurencija bila dosta malena. Najbolje atmosfere se pamte u Dvorani “Borik” kada je doživljen vrhunac u praćenju košarkaškog i rukometnog kluba u Evropi i zajedničkim ligama BiH. ”Vulturesi” su nastavili sa gostovanjima samo sad u neke druge gradove: Šamac, Modriču, Bijeljinu, Novi Grad, Prijedor, Srpski Brod, Gradišku, Doboj… Pravljena je dobra atmosfera i u prijateljskim utakmicama koje je klub organizovao protiv Zvezde, Partizana, Obilića, YU reprezentacije, Željezničara, koje su uspjele da vrate publiku na “Gradski stadion”. Formiranjem zajedničke lige BiH i kup takmičenja dolazi do novih iskušenja za “Vulturese”. Svakako vrijedi napomenuti da su prvi prešli granicu Republike Srpske, otišli organizovano u Čitluk, poslije slijede gostovanja u Široki Brijeg, Mostar, Zenicu..., kao i velika podrška Borcu na utakmicama koje se igraju u Banja Luci. Danas kada je došlo do smijene generacija, ima problema u organizaciji grupe, ali javljaju se uvijek novi ljudi, nove ideje tako da u idućem periodu treba očekivati još jače i bolje “Vulturese”.