Među najstarije sačuvane primerke violina ubrajaju se instrumenti koje je napravio Gaspar da Salo. Klasičan oblik violini su dali tek krajem XVI beka, majstori kremonske škole, Andrea Amati i njegovi sinovi, Antonio i Đirolamo, i naročito Nikola, Đirolamov sin, a Stradivari, kao nastavljač tradicije ove porodice, dovodi violinu do njenih definitivnih proporcija, dajući joj smelost i lepotu linija koje su ostale neprevaziđene do danas! U XVII i prvoj polovini XVIII veka, gradnja gudačkih instrumenata doživljava svoj najveći procvat, ponajviše delatnošću italijanskih, nemačkih i francuskih graditelja i kasnije škola koje su iz toga nastale, kao tekovine jedne epohe!

 Klasični italijanski modeli su bili uzor francuskim graditeljima, čiji su glavni centri bili Mirekur (familija Lipo) i Pariz (Vijom, Boke, Pjerar, Ležen). Negde je ostalo zabeleženo da su u Francuskoj tog doba, violine iz Kremone bile toliko cenjene, da su izvesna društva “simfoničara” primala među svoje članove samo one muzičare koji su imali instrumente kremonskog porekla! Tirolska škola je ostavila trag u Saskoj (Kligental). Engleski majstori su u početku takođe sledili tirolski stil, (P.Vemsli), da bi kasnije prihvatili italijanske modele (B.Benks).Što se tiče našeg podneblja, prvi graditelji muzičkih instrumenata u Srbiji se javljaju u drugoj polovini XIX veka. Među prvima koji su došli u Beograd, davne 1887. godine, bio je Anton Braun iz Segedina, učenik Ferdinanda Homolke. Njegove violine su imale tamni crveno-smeđi lak, a rađene su po Stradivarijevom modelu. Oko 1890. godine, u Beograd je došao odličan italijanski graditelj Fasola, koji je prešavši u pravoslavlje, uzeo ime Vlada Toskanović.

On je izgradio jednu violinu za španskog kralja Alfonsa XIII, jednu za persijskog šaha, ukrašenu sedefom, jednu za kralja Aleksandra Obrenovića i citru za kraljicu Dragu Mašin. Kuriozitet vezan za ovog majstora je da je pravio violine samo sa donjim uglovima i taj model je prozvao “Aleksandar model”.

Violina je konacan oblik dostigla u 19. vijeku. Tada su se pojavili najpoznatiji graditelji violina koji su vecinom bili iz Italije. Najpoznatije graditeljske porodice bile su Stradivari, Gvarneri i Amati. Najvrijednije su Stradivarijeve violine, a jednu od njih ima i nas najpunatiji violinist Stefan Milenkovic. Violina se pravi od javorovog drveta. Postoje violine fabricke izrade i rucne izrade. Vrijednije su one rucno radjene zbog boje tona. Smatra se da violina vodi porjeklo od italijanske 'viola di bracio',  a od 'viola da gamba' je porijeklo violoncela.

Kako svi znamo, violina ima cetiri zice, G, D, A , E...i note se pise u violinskom kljucu. Glavni dijelovi su korpus ili tijelo violine, kobilica, zice, civije, puzic, stimeri. Gudalo se sastoji od struna, koje su napravljene od konjskih dlaka, i zavrtnja kojim se podesava zategnutost struna.  Violina je instrument koji je svestran ,moze da se upotrebljava u taznim zanrima, od rocka do klasike, ima jako veliki opus. Violinu bi trebalo vjezbati kontinuirano, znaci svaki dan , po dva sata...s tim da ta dva sata mozemo podijeliti po pola u raznmn dijelovima dana. Vjezbanje bi trebalo poceti sa jednostavno skalom, trozvucima, i akordima.

 Za razvijezbanje prstiju od velike pomoci mogu biti etide, dok su za intonaciju opet na prvom mjestu hromatske skale. Posle svakog vjezbanja treba opustiti strune na gudalu i vratiti ih u kofer. Narocitu paznju treba obratiti na stimanje violine, tonski razmak izmedju zica je kvinta- interval od 5 tonova. Stimamo povalcenji istovremeno dve zice...na primer A i E...naravmo za ovo je potreno dosta sluha i i ntonacije, ali nista nije nemoguce bez dosta vjezbe.